วันอาทิตย์ที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

บันทึกเล็กๆ อีกหนึ่งวัน



พยายามทำสมาธิให้จิตใจว่างเปล่า แต่ยังมีเรื่องราวต่างๆ เข้ามารบกวนให้ขาดสมาธิ ทำให้จิตไม่นิ่ง คิดเรื่องไปต่างๆ นาๆ หาความสงบสุขให้จิตใจ ไม่ได้ พยายามข่มใจว่า ทุกสิ่งอนิจัง ทุกสิ่งไม่เที่ยง เกิดมาแล้วก็ต้องตาย แต่ความคิดต่างๆ ก็ยังวนเวียนเข้ามา จิตไม่นิ่ง จิตเป็นกังวล แกล้งไม่สนใจ ก็ไม่ได้ สมาธินี่คงต้องฝึกอีกเยอะ ตัดเรื่องรังควาญใจออกไปให้หมด ให้จิตนิ่ง ให้สงบภายใน

ด้วยภาระของความเป็นมนุษย์ ที่ยังไม่ประสบความสำเร็จ จำเป็นต้องออกหากิน ต่อสู้ดิ้นรน ความทุกข์ความเครียดต่างๆ ย่อมประดังเข้ามาในจิตใจเป็นธรรมดา แต่ก็ยังพยายามที่จะบอกกับใจตัวเองว่า ขอเวลา สัก 10 นาที 20 นาที 30 นาที หยุดโลก หยุดเรื่องราวต่างๆ ออกไป มันเล่นที่จิตใจ เป็นเคลื่อนรบกวนให้เราขาดสมาธิ

เมื่อจิตเริ่มนิ่งในระดับหนึ่ง ความพะวงกับสังขารก็เกิดขึ้น มันคันยุกหยิกไปทั่ว มันเริ่มปวดเริ่มเมื่อย เพราะจิตกับกายยังตัดกันไม่ขาด ถ้าควบคุมจิตได้ ก็น่าจะควบคุมสังขารได้ แต่ต้องฝึกกันอีกเยอะ

ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ต้องอดทน ต้องฝึกกันอีกเยอะ